Iedere artiest heeft zo zijn eigen helden en wat is er dan mooier dan die op een originele manier te eren zoals Stef Kamil Carlens en zijn achtkoppige band The Gates of Eden met de legendarische Bob Dylan doen. Het werk van een grootmeester als Bob Dylan aanpakken is een ander paar mouwen en een gedurfde onderneming. Het gezegde “No one sings Dylan like Dylan” verklaart al genoeg,  maar je zou niet Stef Kamil heten als je dat niet op een originele, eigen manier zou aanpakken. Stef is een durver, alleskunner en iemand die zich met een eigen visie ergens in weet vast te bijten en dat maakt dit Dylan tribuut tot iets unieks, dit mogen we vanavond nog ervaren tijdens een wervelend concert in een nokvolle Depot in Leuven. Uitgelezen topmuzikanten en backing vocals en een songkeuze om U tegen te zeggen in authentieke, eigen bewerkingen zijn een streling voor het oor van elke Bobcat. Als je aan de poorten van de tuin van Eden staat, is de Dylan hemel niet veraf in Leuven deze avond.

De bal voor dit project ging aan het rollen in 2019 toen er aan Bob Dylan’s gekende “Never Ending Tour” een abrupte halt werd toegeroepen door het duivelse coronavirus en dit zover uitdeinde dat hij helaas zijn tachtigste verjaardag niet op een podium kon vieren. Maar Stef Kamil & The Gates of Eden deden dit in zijn plaats in een live stream vanuit Stef’s studio in Hoboken, The Rabbit Field, die dan weer de aanleiding gaf tot een dubbel album “Stef Kamil Carlens & The Gates of Edenen Play Bob Dylan” en een uitermate gesmaakte tournee met uitverkochte zalen, samen met een geniale begeleidingsband van gitaristen Simon Pleysier en Geert Hellings, toetsenisten Matt Watts en Thomas De Prins, een ritmesectie van Sam Gijsel op drums en bassist Mirko Banovic en twee schitterende backing vocalisten Lize Accoe en Rahmat Emonds. 

Twee uur lang kippenvel krijgen van Bob Dylan songs, dat moet wel lang geleden zijn, maar deze band maakt er een erezaak van. De set steekt ook heel goed in elkaar, met een uitgelezen nummerkeuze die zowel de nieuwsgierigheid van elke Dylan freak kan prikkelen door verborgen pareltjes op de vissen, als door bekende nummers die iedereen bekend in de oren klinken en zorgen voor herkenningspunten bij de nostalgici en de liefhebbers van de meer populaire songs uit Dylan’s repertoire. En Stef laat er geen gras over groeien door dadelijk het vuur in de pan te laten staan met een knaller van een cover van “I andI”, die zijn warm korzelige stem als op het lijf geschreven staat, opgevolgd door de Dylan rocker van formaat, “All Along The Watchtower”.

No reason to get excited? Vlug gevonden, iedereen tot in de zalige zetels achteraan krulde al zijn tenen, toen het zonnetje in Het Depot binnenviel op de reggae klanken van “Dead Man” en de aangrijpende, bluesy rif van een in een voodoo sfeertje gedrenkt “New Pony”, met declamerende backing vocals en een wervelende basmaster Mirko Banovic  ons naar de keel greep. De scheurgitaren van het meesterlijk duo Hellings - Pleysier mogen ook een eerste keer echt loos gaan, maar toch wordt alles mooi compact gehouden, zonder eindeloos gesoleer. Stef Kamil dist bij de songs typische anekdotes, weetjes en grapjes naar boven zoals in de perfecte beschrijving van de donkerste kanten van de zuidelijke staten in de States met een ode aan de blues in een broeierig "Blind Willy McTell”, het grappige moment dat Dylan zichzelf herkend in een schilderij in een ingewikkeld gesprek met een geliefde in het Louvre in “Don’t Fall Apart On Me Tonight” of een schitterende reisverhaal van een doelloze roadtrip in een betoverend “Shelter From The Storm”, dat parlando start maar dan heerlijk kantelt naar een tropisch, Caraïbisch, zuiders feestje. Als meest emotionele verborgen parel heeft “Emotionally Yours” zijn titel niet gestolen en staat het recht tegenover stuwend en jagend “Political World”, dat op gitaar ontspint in zowel jazzy als psychedelische passages met een Matt Watts die op een Moog Claravox de meest spookie klanken produceert. Het heilige vuur brandt hevig op het podium en doet “The Groom’s Waiting at The Altar” rockend uit zijn voegen barsten, gevolgd door een uitzinnig en staccato “Most Likely I’ll Go My Way and I’ll Go Mine”, waar Stef Kamil het uitschreeuwt als een beste Dylan in zijn topjaren. 

Dat de set zou afsluiten met een topper als het lied van de bevrijding “Like A Rolling Stone”, opgedragen aan Arno en een broederlijke gospel als “Forever Young”, daar kon een enthousiast meezingend publiek enkel van dromen. Dylan leeft meer dan ooit en wordt door zulke optredens letterlijk een eeuwige jeugd meegegeven. Er rest nog één kans om dit feestelijk tribuut te beleven en dat is deze zomer in het prachtig kader van OLT Rivierenhof, een thuismatch voor Stef Kamil Carlens & The Gates of Eden, die voor deze speciale gelegenheid zeker voor een verrassing gaan zorgen.

Yvo Zels   

Meer foto's